OS linhoon : ของต้องห้าม #ficcandyfly
ถ้าคุณไม่อยากถูกล่า
คุณก็ต้องเป็นนักล่า
และ
ถ้าคุณไม่อยากถูกฆ่า คุณก็ต้องเป็นนักฆ่า
สัญชาตญาณโง่ๆของนาย
มันไม่เพียงพอต่อการมีชีวิตรอดไปวันๆหรอกนะ
ถ้าอยากมีชีวิตรอดก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน
อะไรที่ว่า
คือตัวนาย พัค จีฮุน
“ มันอยู่ไหน รีบหาตัวมันให้เจอ ! ” เสียงตะโกนสั่งดังไปทั่วทั้งบริเวณผืนป่า
ความวุ่นวายก่อตัวไปทั่วทั้งพื้นที่
เสียงฝีเท้าของชายฉกรรจ์หลายคนเดินเหยียบใบไม้กรอบแกรบอยู่ใกล้ๆ ไม่มีแม้แต่แสงไฟ
ร่างเล็กขุดคู้เอาตัวเองเข้าไปในพุ่มไม้ใหญ่ ทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้
มันใกล้ตัวเข้าเข้ามาทุกที ใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนได้กลิ่นของพวกมัน
พวกแวมไพร์สูงศักดิ์มีอำนาจมากล้น
อีกไม่ช้ายังไงพวกมันก็ต้องหาตัวเขาเจออยู่ดี
ได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจว่าไม่น่าไปทำอะไรแบบนี้ เป็นยังไงล่ะ
ถ้าคืนนี้เขาหาทางกลับปราสาทไม่ได้
ก็คงต้องถูกพวกมันฆ่านอนตายอย่างสัตว์อยู่ในป่านี่
คิดสิคิด ทำยังไงดี
ยิ่งเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้
ยิ่งอยู่ไม่สุข สองมือยกขึ้นมาปิดปากปิดจมูกตัวเองเอาไว้
ถึงแม้พวกมันจะได้กลิ่นและรู้ว่าเขาอยู่แถวนี้ แต่คงถ่วงเวลาไปได้อีกสักหน่อย ยังไงคืนนี้เขาก็ต้องรอดกลับไป
พวกมันทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ไอ้พวกปีศาจกระจอก
เพียงแค่ต้องเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนี้
และใช้กำลังขาของตัวเอง วิ่ง วิ่งให้เร็วที่สุด
ใช่ เขาต้องทำมัน เพียงแค่นั้น
เขาก็จะรอดและผ่านพ้นคืนนี้ไปได้
นั่น ผู้ชายคนนั้นหันหลังไปแล้ว
จังหวะนี้แหล่ะ เอาเลย !
แกร่บ !
“ บ้าชิบ ! ” เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างปีศาจชนชั้นล่างแบบเขาสักเท่าไหร่
ทันทีที่ขยับตัวมือเล็กก็สาวไปโดนกิ่งไม้ที่หล่นจนมันหักดังแกร่บ
เสียงไม่ได้ดังมาก
แต่นั่นมันก็ดังพอให้ไอ้พวกที่จ้องเล่นงานเขารู้ว่าอยู่ตรงไหน แสงไฟจากดวงตาสีแดงฉายมาทางที่เขานั่งอยู่ มันเห็นเขาแล้ว
“ นั่นมันอยู่นั่น หยุดนะ ไอ้หัวขโมย ! ”
หยุดให้โง่หรือยังไง จีฮุนคิดในใจ
สองขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ ด้วยสรีระร่างกาย
ด้วยโชคชะตาที่ส่งเขามาเกิดในชนชั้นที่อ่อนแอและต่ำศักดิ์กว่า ทำให้พลังและเรี่ยวแรงเริ่มถดถอยไปเรื่อยๆเพียงแค่เริ่มก้าววิ่ง
คงเป็นเพราะศัตรูที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มีพลังมากพอที่จะทำให้ตัวเขาเหมือนเล็กลงไปเรื่อยๆ
แข้งขาเริ่มอ่อนแรง
“ อั่ก ! ” วิ่งมาได้ไม่ไกล
สองขากลับอ่อนเปลี้ยแรงล้มลงไปเสียอย่างนั้น ไม่นานพวกศัตรูก็รายล้อมรอบตัวเขาเต็มไปหมด
ให้ตายเถอะ เขาไม่น่าเอาตัวเองเข้ามาเดิมพันในเรื่องบ้าๆนี่ ไม่สิ
ไม่น่าเอาตัวเองเข้าไปในฝั่งของพวกมันตั้งแต่แรกเลย
“ เอายังไงกับมันมินฮยอน ดูท่าคงไม่มีแรงหนีแล้วล่ะ ” หนึ่งในพวกมันพูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาเหยียดๆมาให้จีฮุน
แน่ล่ะสิ พวกมันน่ะทั้งเรี่ยวแรงเยอะกว่า เกิดในชนชั้นที่สูงกว่า
พวกมันเป็นผู้ล่าส่วนเขามันก็เป็นแค่ผู้ถูกล่า คงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆสินะ
“ ไง เซ่อซ่าดีนักนะเราน่ะ
กล้ามากที่เข้าไปขโมยของในดินแดนผู้มากล้นด้วยอำนาจ ”
คนที่ชื่อมินฮยอนอะไรนั่น ตามความคิดของจีฮุน
ย่อตัวลงตรงหน้าพร้อมเชยคางมนให้สบกับดวงตาสีแดงก่ำน่ากลัว
ถึงจะถึงวาระคราวตายของตัวเองแต่นั่นไม่ได้ทำให้คนหัวรั้นไม่ยอมใครแบบจีฮุนยอมอ่อนข้อ
ยอมก้มหัวให้เลยสักนิด ดวงตากลมแข็งกร้าวยังคงจ้องตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
ถ้าจะตาย ก็ขอตายให้สมศักดิ์ศรี
“ ดูท่าทางจะดื้อมากเลยนะ นายท่านน่าจะชอบ ”
“ หุบปากไปแดเนียล ที่เราต้องทำคือฆ่ามัน ”
“ ฮ่าๆ น่ารักๆแบบนี้ฆ่าทำไมเสียดายของ
เก็บเอาไปให้นายท่านเล่นไม่ดีกว่าหรือ เห็นวันนี้บ่นเบื่อๆ เล่นเสร็จก็จัดการ
จะยากอะไร ” คนชอบเลียแข้งขานายเสนอความเห็น
จริงอยู่ที่พวกชั้นต่ำศักดิ์หากย่างกรายเข้ามาในดินแดนของพวกเขา
หากถูกจับได้ต้องจับฆ่าทันที แต่ด้วยความที่ไอ้เจ้าเด็กนี่ท่าจะเด็ดอยู่ไม่น้อย
ดูจากทรวดทรงองเอว หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้ ถ้าเอาไปให้นายท่าน
ตัวเขาเองอาจจะได้รับคำชม ไม่ก็ถูกมอบหมายให้ทำงานใหญ่เร็วๆนี้
“ แต่นายท่านไม่ได้สั่ง ” มินฮยอนยังคงยืนยันคำเดิม
ไม่ชอบทำอะไรที่นอกเหนือจากหน้าที่ เด็กนี่ทำผิดกฎก็ต้องจัดการตามกฎ
“ ทำตามที่แดเนียลบอกดีกว่าน่ามินฮยอน ถ้านายท่านไม่ชอบ
เราก็เอามาจัดการต่อสิวะ จะยากอะไร ” อง ซองอูที่อดทนยืนฟังอยู่นานเสนอความเห็นบ้าง มินฮยอนในความคิดของเขาน่ะ
เจ้าระเบียบจนน่ารำคาญ อย่างนั้นก็ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่ดี
ไม่รู้ว่านายท่านจะพิศวาสอะไรนักหนาถึงได้รับมอบหมายให้ทำงานใหญ่ๆอยู่เรื่อย
คิดแล้วมันก็น่าหงุดหงิด
“ อย่าคิดนานนะมินฮยอน อยู่แถวนี้นานๆใช่ว่าจะดี พาเด็กนี่กลับไปซะ ถ้านไม่ทำฉันจะทำเอง
” แดเนียลเดินเข้ามากระชากแขนของจีฮุนให้ลุกขึ้นพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาล
สำรวจไปทั่วทั้งเนื้อตัว
สูดดมความหอมจากซอกคอขาวจนเด็กตัวเล็กย่นคอหนีด้วยความขยะแขยง
เพียงแค่อยู่ใกล้พวกมันแค่นี้ เรี่ยวแรงทั้งหมดของจีฮุนก็แทบจะไม่เหลือ
หากไม่มีคนคอยประคองไว้ตัวเขาต้องสลบล้มพับลงไปแน่ๆ
“ อ่า หอมดีจริงๆ ถ้านายท่านเล่นกับนายเสร็จ สนใจมาเล่นกับฉันต่อมั้ย ? ” โน้มหน้าเข้าไปกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู
เล่นเอาขนอ่อนในกายลุกซู่ขึ้นทั้งร่าง คนโดนแกล้งน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจ
ถึงจะเกิดมาในชนชั้นต่ำศักดิ์ก็จริง แต่ไม่เคยมีใครกล้าหยามเกียรติเขาขนาดนี้
องค์ชายน้องแห่งตระกูลใหญ่อย่างเขาไม่เคยต้องมาแปดเปื้อนด้วยน้ำมือคนพวกนี้เลยสักครั้ง
“ จะร้องไห้เสียอย่างนั้น ไปกับพวกฉัน รับรองคืนนี้นายสนุกทั้งคืนแน่ๆ ”
“ พอแล้วแดเนียล ถ้านายอยากจะเอากลับก็รีบไป ”
มินฮยอนขัดขึ้นตัดความรำคาญ เจ้านี่ชักจะเล่นใหญ่ทำเกินไปแล้ว
“ เซ้าซี้น่ะมินฮยอน รู้แล้วๆ ” แดเนียลจิ๊ปากด้วยความขัดใจ จะทำอะไรก็ขัดหน้าขัดหลังไปเสียหมด
หากไม่ติดว่าเป็นคนโปรดของนายท่านล่ะก็ เขาคงหักหลังจับฆ่าไปนานแล้ว ยิ่งเห็นหน้ากันทุกวันยิ่งเบื่อ
จีฮุนได้แต่กลั้นใจเดินตามคนพวกนั้นที่ล้อมหน้าหลังเขากลับไปตามทางเดิมที่หนีมา
อยากจะตายเสียตรงนี้ให้ได้แค่คิดว่าถ้าได้เจอกับนายท่านอะไรนั่นของพวกมัน
บางทีคำว่าเล่นของพวกมันที่บอก แค่คิดก็กลัวไปหมด
แต่ก็ต้องอนทนข่มกัดกลั้นความกลัวเอาไว้ ช่วงวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ
ความกลัวของจีฮุนจะไม่แสดงออกให้พวกศัตรูเห็นเด็ดขาด
พัค จีฮุน ไม่น่าเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ตั้งแต่แรก
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
“ ที่นายต้องทำก็แค่ เข้าไปในปราสาทของพวกมัน ทำได้ใช่มั้ย ? ” แดฮวีบอกเพื่อนของตัวเองที่นั่งซุ่มอยู่ในต้นไม้ข้างลำธารใกล้ปราสาทมานับชั่วโมงได้แล้ว
ทั้งที่ตกลงกันแล้วนี่ว่าจะเป็นคนเข้าไปเอา ทำไมถึงได้มีท่าทางลังเลแบบนี้
“ จีฮุนกลัวงั้นเหรอ ? ” ถามคำถามแทงใจออกไป
คนรักคำพูดหันมาจ้องตาเขียวปั้ดแทบจะทันที จริงอยู่ที่ว่าแค่ไปเอาอะไรพวกนั้นออกมา
เพียงแค่ของเล็กน้อยของพวกมัน จะช่วยทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้นได้
แต่ก็เพียงแค่น้อยนิดเท่านั้น ตอนนี้ที่กำลังจะทำมันเหมือนกับหัวขโมยกระจอก
ที่แค่เข้าไปเอาดาบหรืออะไรก็ได้ที่เป็นของพวกนั้นออกมา แค่นี้
มันก็จะทำให้ครอบครัวอยู่รอดพ้นจากผู้ล่าไปได้อีกสักพัก ดูไร้ค่าชะมัด
“ ใครกลัว ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย ”
“ ก็เห็นสั่นๆ ก็นึกว่ากลัว ”
“ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วมั้ยล่ะ ถ้าฟลุ๊คก็อาจเจอสร้อยบ้าอะไรนั่น
อย่างน้อยแค่ดาบของพวกมันหรือมีดอะไรก็ได้ใช่มั้ย เหอะ ! ดูไร้ค่าชะมัด
กระจอกสิ้นดีที่ต้องมาขโมยของอะไรพวกนี้ ”
“ ถ้าไม่ทำทั้งฉันและจีฮุน ครอบครัวเราได้ตายแบบไร้ค่ากว่านี้แน่
ที่ทำไปก็เพื่อต่ออายุชนชั้นอย่างเราไม่ใช่หรือยังไง รีบเข้าไป รีบออกมา
ฉันจะกลับไปรอที่ปราสาท ” แดฮวีเตรียมจะหันหลังกลับแต่ไม่ลืมที่จะกำชับเรื่องสำคัญต่างๆ
ทั้งเรื่องการเอาตัวรอด ทั้งเรื่องสร้อยอะไรนั่นที่หากเจอก็ให้เอาออกมาด้วย
แต่ใครจะไปเอามาได้ มันต้องสวมอยู่บนคอผู้มีอำนาจเท่านั้น
ตำนานที่เล่าขานต่อกันมาของตระกูลพวกเขา
ก็มีชีวิตรอดเพราะขโมยดาบของพวกมันมานี่แหล่ะ
แค่มีของสิ่งนี้อยู่ในมือพวกนักฆ่าจากโลกมืดก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้แล้ว แค่ดาบก็ยาก
ยังจะให้หาสร้อยอีก
ต้องทำยังไงจะได้สร้อยมาคงมีแต่วิธีกระชากเท่านั้นแหล่ะที่จะทำได้
“ สัญญานะว่าจะรอดกลับมา ทุกคนรอจีฮุนอยู่นะ ”
“ ฉันจะรอดกลับมาแดฮวี ”
“ ฉันสัญญา ”
จีฮุนรีบสาวเท้าไปตามทางเดินมืดๆ ปราสาทของพวกมันไม่มีแม้แต่รั้วกั้น
เพียงแค่นั้นศัตรูภายนอกก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
ด้วยเรื่องของชื่อเสียงเรื่องของอำนาจที่เลื่องชื่อไปโดยทั่ว
กลิ่นของศัตรูแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเดินใกล้ยิ่งได้กลิ่น ร่างเล็กกระชับเสื้อฮู้ดให้คลุมตัวเองให้มิดชิดยิ่งขึ้น
นึกแปลกใจที่รอบๆไม่มีทหารหรืออะไรอารักขาอยู่เลย
รอบตัวมันเงียบเสียจนหัวใจดวงน้อยแกว่งเป็นโล้ชิงช้า คงไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นหรอกนะ
ยิ่งเดินเข้ามาลึกมากเท่าไหร่ ของที่ต้องการจะหากลับไม่มีพบเลยสักชิ้น
จีฮุนนั่งพักเหนื่อยตรงบ่อน้ำในป่าของปราสาท หรือควรจะพอ ควรจะหยุดแค่นี้ดี
อดทนทำไปต่อก็ไม่รู้จะได้สิ่งที่ต้องการหรือเปล่า
สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันเหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร
แต่ถ้าหยุด
ครอบครัวก็ต้องตกอยู่ในอันตราย
“ เอาวะ ลองหาไปอีกสักหน่อยจะเป็นอะไร ”
“ นั่นใครน่ะ ?! ”
เสียงตะโกนดังหยุดทุกอย่างรอบตัว จีฮุนคิดในใจว่าซวยแล้ว
ก่อนจะหันหลังกลับไปเจอพวกชายชุดดำพวกนึงกำลังมองมาทางเขาอยู่
“ ฉันถามว่าใคร ? ” พวกมันยังคงถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้พัคจีฮุนมากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าพวกนั้นเดินเข้ามาใกล้อีกนิดก็คงต้องรู้แน่ๆว่าเขามาจากที่ไหน
คิดได้อย่างนั้น ร่างเล็กก็ออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตโดยมีพวกมันวิ่งตามไล่หลังมาอย่างไม่ลดละเหมือนกัน
กลับมาสู่ปัจจุบัน
คนพวกนั้นพาจีฮุนเข้ามาภายในตัวปราสาทอันใหญ่โต
เดินตามทางเดินที่ปูด้วยพรมสีแดงเข้ามาเรื่อยๆ พาขึ้นชั้นสอง
เดินไปตามทางที่คดเคี้ยว ไปทางซ้ายทีขวาทีจนจีฮุนงงไปหมด ภายในนี้หรูหราด้วยข้าวของเครื่องใช้ราคาแพง
นึกอิจฉาที่คนพวกนี้มีทั้งอำนาจ ทั้งทรัพย์สินเงินทอง ไปไหนก็มีแต่คนยอมสิโรราบให้
ทำไมโชคชะตาถึงได้กำหนดเรื่องอะไรบ้าๆพวกนี้ขึ้นมาด้วย เขาไม่เข้าใจ
“ ทำตัวดีๆกับนายท่านรู้ไหม โชคดีก็รอด ” แดเนียลที่ยืนอยู่ด้านหลังกระซิบข้างใบหูเล็กนุ่มนิ่ม
พร้อมกับที่ซองอูเคาะประตูห้องสองสามทีแล้วเปิดออกให้
ข้างในมันทั้งมืดทั้งเย็นจนจีฮุนไม่กล้าเดินเข้าไป
“ รออะไรอยู่ล่ะ เข้าไปสิ เดี๋ยวนายท่านจะหงุดหงิดเอาได้นะ ” คนข้างหลังเร่งยิกๆให้จีฮุนเดินเข้าไป
เขาไม่มีทางเลือกอีกแล้ว มีแค่ทางเดียวคือต้องเดินเข้าไป
ไปเผชิญกับชะตากรรมข้างหน้า อย่างที่แดเนียลบอก หากทำตัวดีก็อาจจะรอดก็ได้
หรือเพียงแค่นายท่านอะไรนั่นไม่พอใจ เขาอาจจะโดนฆ่าทิ้ง
“ ทำตัวดีๆเข้าไว้ แล้วครอบครัวของนายจะปลอดภัย ” เหมือนอ่านใจออก
มินฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าจีฮุนมีท่าทางลังเลอย่างเห็นได้ชัด
เด็กนี่กำลังกลัวนายท่านของพวกเขา แต่ก็อย่างที่บอกถ้าเกิดจีฮุนทำตัวดี
นายท่านอาจจะปล่อยให้เด็กนี่รอดออกมาก็ได้
ถึงแม้ว่าโอกาสจะไม่มีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ
จีฮุนทำใจกล้าเดินเข้าไปในห้องมืดๆนั่น
เพียงแค่ก้าวพ้นประตู ประตูห้องนอนก็ปิดลงทันที ในนี้มันมืดและหนาวมาก
จีฮุนมองอะไรแทบไม่เห็น ไม่กล้าขยับเท้าก้าวไปตรงไหน
เหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากเขาอยู่ในห้องนี้
ทว่ากลิ่นของศัตรูกลับแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเขาสัมผัสได้ว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องนี้ด้วย
“ นี่น่ะหรือ หัวขโมยที่มินฮยอนบอก ” มือเย็นเฉียบสัมผัสเข้าที่เอวของจีฮุนจนสะดุ้งเฮือก
ลมหายใจร้อนรินรดอยู่ที่กกหูจนรู้สึกขนลุกไปหมด
จีฮุนมองคนตรงหน้าไม่เห็นรู้แค่ว่าอยู่ใกล้มาก
ใกล้เสียจนแค่คิดจะหนีก็ทำไม่ได้ มือหนาแข็งแรงรวบเอวบางให้แนบชิดกับตัว
โน้มหน้าลงมาสูดดมความหอไปทั่วทั้งซอกคอ
“ อ๊ะ ปล่อยนะ ! ”
“ อืม พวกแวมไพร์ชั้นต่ำ เลือดสกปรกของตระกูลผู้ถูกล่า ” ถ้อยคำดูถูกเหยียมหยามหลุดออกมาจากริมฝีปากร้ายกาจ
คำพูดใจร้ายทิ่มแทงใจจีฮุน คิดอยากจะซัดหน้าไอ้นายท่านอะไรนี่สักหมัด
แต่ติดที่ว่าตัวเองตกเป็นรองเลยไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่กัดฟันทนฟังคำพูดร้ายกาจ
อดทนข่มใจอยู่อย่างนี้
“ ริอาจจะขโมยของในที่ที่ไม่ควร
มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอกนะ พัค จีฮุน ”
“ ก..แก เอ้ย ท่าน รู้ชื่อเราได้ยังไง ? ”
“ ไม่เห็นจะยาก คุณหนูจีฮุนแห่งตระกูลพัค
ชนชั้นล่างสุดที่ต้องคอยหลบซ่อน ไม่มีอำนาจ ไม่มีกำลังที่แข็งแกร่ง
สายเลือดพวกขี้แพ้ ”
“ มันจะมากไปแล้วนะ ! ”
“ หึ ! ” แค่นหัวเราะในลำคอให้กับความผยองของเด็กคนนี้
ทั้งสายตาและความคิดดูเด็ดเดี่ยวมีอุดมการณ์เกินตัว หากไม่ได้ตกเป็นรองเขาอยู่
เด็กนี่คงจะด่าไม่ก็เถียงเขาแบบไม่ยอมแพ้ไปแล้ว
“ รู้อะไรไหม โทษสถานเดียวของหัวขโมยก็คือตาย ” น้ำเสียงเย็นๆยังวบลูบกระซิบข้างใบหู ทั้งมือที่รวบเอวไวกลับกระชับให้กายชิดติดกันมากขึ้น
จีฮุนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน
แต่ด้วยพละกำลังที่มีมากกว่าทำให้เขาไม่สามารถหลุดออกไปจากการเกาะกุมได้
“ ย..อย่าทำอะไรเราเลยนะ เราไม่ได้ตั้งใจ ” ยอมลดศักดิ์ศรีที่มีอันน้อยนิดของตัวเองอ้อนวอนขอร้องผู้มีอำนาจหวังให้ตัวเองมีชีวิตรอดกลับไปเจอหน้าพ่อแม่
แต่ดูเหมือนจะยาก พวกนี้จิตใจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าอะไร
โอกาสที่จีฮุนจะรอดตอนนี้คงทำได้แค่ฝัน
“ ถ้าอยากรอดก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน ”
“ อ..อะไร ? ”
“ อะไรที่ว่าก็คือตัวของนาย พัค จีฮุน ”
พรึ่บ !
สิ้นคำพูด ไฟในห้องกลับสว่างจ้าไปทั้งห้อง
จีฮุนเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นใบหน้านายท่านของที่นี่
ดูดีเสียจนละสายตาไปไหนไม่ได้ ใบหน้าคมได้รูปรับกับจมูกโด่ง
ไหนจะริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อนั่นอีก ให้ตายเถอะ จีฮุนไม่เคยเจอใครที่ดูดีขนาดนี้มาก่อน
เป็นไปตามที่ตำนานได้กล่าวขานไว้ ตระกูลไล เก่งกาจและได้เปรียบไปทุกๆเรื่อง
ไม่เว้นแม้แต่เรื่องหน้าตาที่ไม่เป็นรองใครในดินแดนนี้
“ ว่ายังไงล่ะพัคจีฮุน จะยอมแลกหรือเปล่า ” คำถามที่จีฮุนไม่อยากให้คำตอบถามขึ้นท่ามกลางความตกตะลึง
นาทีนี้เขามีสิทธิเลือกอะไรได้ด้วยหรือไง แล้วแลกร่างกายที่ว่าคืออะไร
คงจะยังไม่ฆ่าเขาหรอกใช่มั้ยในเมื่อคนพวกนั้นบอกว่าทำตัวดีๆแล้วครอบครัวจะปลอดภัย
ยังไงก็ต้องยอมแลก ถึงจะปวดร้าวมากแค่ไหนก็ต้องยอมทน
“ อืม เราจะยอมแลก ”
“ เด็กดี ” สิ้นคำพูดใบหน้าหล่อโน้มตัวลงมาประกบปากกระจับสีเชอร์รี่น่าลิ้มลองนั่น
บดขยี้ภายนอกละเลียดชิมความหวานไปทั่วกลีบปากบาง
สัมผัสความหอมหวานปลุกความเป็นชายในกายให้ตื่นตัวขึ้นได้ไม่ยาก
น้อยนักที่มินฮยอนจะหาเหยื่อถูกใจอะไรแบบนี้มาให้ นับว่าพัคจีฮุนหวานกว่าที่ตัวเองคิด
ถึงจะอยู่ระดับล่าง แต่ด้วยความคิดความอ่านกลับทำให้จีฮุนดูโตเกินอายุ
อีกทั้งใจเด็ดเดี่ยวที่กล้าได้กล้าเสียทำให้นายท่านชอบใจอยู่ไม่น้อย
“ อ..อื้ออ ” ประท้วงในลำคอเมื่อลมหายใจเริ่มจะหมด
สองมือทุบไหล่กว้างเพื่อบอกให้พอ แต่มีหรือที่คนยังไม่อิ่มกับรสหวานจะยอมละออกง่ายๆ
เพียงแค่เสี้ยววินาทีให้หยุดหายใจ ปากหนาก็ประกบลงมาอีกกวาดลิ้นไปทั่วทั้งโพรงปาก
ดูดดื่มน้ำหวานอย่างคนไม่รู้จักพอ น้ำสีใสไหลออกจากมุมปากเลอะเทอะไปทั่ว
แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหา จีฮุนเคลิ้มไปกับรสจูบที่นายท่านมอบให้
เผลอไผลตัวไปกับความวาบหวามที่ตัวเองไม่เคยได้รับมาก่อน
รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังบางก็แนบลงไปกับที่นอนเสียแล้ว
“ นายท่าน คือเรา ”
“ ควานลิน ”
“ เรียกชื่อฉัน ไล ควานลิน ”
“ อะ..อ๊ะ ควานลิน อย่ากัด ” ร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวสูงโน้มหน้าซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอหอมหวานกลิ่นยั่วยวนอดใจไม่ไหว
ทั้งขบเม้ม ทั้งกัดจนเลือดซิบไปหมด จีฮุนได้แต่จิกไหล่แรงๆเพื่อระบายความเจ็บ เพียงแค่ชั่วพริบตาดวงตากลมจับจ้องไปที่สร้อยคอนายท่านตระกูลไล
สร้อยคอแสดงความยิ่งใหญ่และความมีอำนาจเหนือใครทั้งปวง นี่น่ะหรอ
สร้อยคอที่ชนชั้นล่างอย่างพวกเขาต้องการมัน
“ อ่า นายหอมไปทั้งตัว หวานไปตัว ” พร่ำเพ้ออยู่ข้างหู
ก่อนจะลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอตามเดิมอย่างคนไม่รู้จักพอ
ความคิดด้านมืดของจีฮุนสั่งให้เขาปลดสร้อยขโมยสร้อยนี่เสีย
โอกาสมาอยู่ตรงหน้าหากไม่คว้าไว้คงจะแย่
เมื่อเห็นว่าควานลินกำลังหลงใหลกับตรงนั้นอยู่
มือเล็กค่อยๆคลำไปที่บริเวณหลังคอเพื่อหาปมที่พอจะปลดสร้อยนี่ออกได้ แล้วก็เจอถึงแม้จะเป็นไปได้ยากลำบาก แต่ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป
จีฮุนค่อยๆใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้หมุนตัวล็อกออกเพื่อให้สร้อยคอหลุด มันคงเป็นวิธีที่เบามือที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนรู้
แต่โชคชะตากลับไม่เข้าข้าง พัค จีฮุน
เสียเลย
“ จะทำอะไร ? ”
มือเล็กถูกกระชากออกจากหลังคอตรึงไว้ที่ข้างเตียงพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
คิดในใจว่าตัวเองต้องตายแน่ๆที่ทำให้นายท่านตระกูลไลโกรธมากขนาดนี้
ควานลินปลดสร้อยคอของตนแล้วเขวี้ยงไปให้พ้นตัว
มันไกลพอที่จีฮุนไม่สามารถจะหลุดไปเอามาได้ จีฮุนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว
เขาต้องตาย ต้องตายแน่ๆ
“ นิสัยของตระกูลพัค ตระกูลพวกขี้แพ้ เลวทรามได้จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
นิสัยเหมือนพ่อกับแม่ของนาย ” คำดูถูกเหยียดหยามทำเอาคุณหนูพัคควันออกหูลืมความตายไปหมดสิ้น
จ้องตาคนตรงหน้ากลับอย่างไม่ยอมแพ้ หากจะดูถูกเขา ด่าว่าเขาที่เขาคิดจะขโมย
ทำไมต้องลามปามไปหาพ่อแม่ของเขาด้วย
“ แล้วตัวท่านล่ะ สูงศักดิ์มากหรือยังไง มีอำนาจมากล้น
แต่กลับทำตัวเยี่ยงอันธพาล ดูถูกครอบครัวของคนอื่น ตัวท่านน่ะดีนักหรือไง
หรือนิสัยโหดร้ายของท่าน ท่านคงได้จากพ่อแม่ของท่านมาเหมือนกันใช่มั้ย ?! ”
“ ปากดีนักนะ ทำผิดแต่ยังกล้าทำเก่ง
คิดจะขโมยสร้อยเพื่อไปต่ออายุตระกูลตัวเองน่าสมเพชสิ้นดี วิถีพวกขี้ขลาดตาขาว
ต่อสู้แบบหลบซ่อน ไม่ต่างจากพวกหมาจนตรอก ”
“ … ”
“ ไหนๆก็เป็นหมาจนตรอกแล้ว ควรมีปลอกคอสักหน่อย ดีมั้ยล่ะจีฮุน ? ” ส่งรอยยิ้มร้ายกาจมาให้คนใต้ล่างก่อนจะเอื้อมมือไปใต้เตียงหยิบสิ่งของบางอย่างขึ้นมา
และบางอย่างที่ว่ามันทำให้จีฮุนชาวาบไปทั้งตัว ปลอกคอเหล็กหนาพร้อมกับโซ่ที่ติดอยู่
คล้ายกับสุนัข เสียงของมันแกร๊งๆเสียดหู จนต้องพยายามดิ้นหนีเอาชีวิตรอด
หากควานลินทำมันจริงๆ ตัวเขาต้องแย่แน่ๆ
“ ปล่อยเรานะ ปล่อย บอกให้ปล่อยยังไง ไอ้บ้าเอ้ย ปล่อย ! ” แรงอันน้อยนิดมีหรือจะสู้ร่างแกร่งกำยำได้
ควานลินใช้ช่วงล่างตัวกดทับขาของจีฮุนให้หยุดดีดดิ้น
สวมปลอกคอลงไปบนลำคอขาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดงและรอยขบกัดเป็นจ้ำๆ ก่อนจะกระชากมันด้วยสายโซ่จนตัวลอยขึ้นมาตามแรง
“ แค่กๆ ปล่อยนะ ขอร้องล่ะ ” ยิ่งดิ้นยิ่งหายใจไม่ออก
แถมปลอกคอเหล็กนี่ยังบาดผิวเนื้อคอจนรู้สึกเจ็บแสบไปหมด
“ ฉันจะปล่อยนาย ”
“ ก็ต่อเมื่อนายตายไปแล้ว พัค จีฮุน ”
สิ้นประโยคปากหนาก็ก้มลงมาดูดดึงริมฝีปากสีเชอร์รี่ของคนใต้ล่างอย่างหื่นกระหาย
แม้จีฮุนจะพยายามเบียงตัวหนีสักเท่าไหร่ มือหนาก็คอยแต่จะกดตัวเขาให้จมหายไปกับเตียงเท่านั้น
ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเข้ามาอีกครั้งอย่างหื่นกระหาย ร้องออกไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อริมฝีปากล่างถูกขบกัดอย่างแรงจนเลือดไหลเลอะออกมาตรงมุมปาก
แสบทั้งคอเจ็บทั้งปาก ปวดระบมไปทั่วทั้งตัว ยิ่งดิ้นยิ่งเหมือนแรงทั้งหมดถูกสูบหายไป
ทำได้เพียงแค่ร้องอื้ออึงในลำคอเท่านั้น
“ ฮึก อืออ ” ควานลินถอนริมฝีปากออก พร้อมกับใช้ลิ้นเลียเลือดที่ไหลตรงมุมปากออกให้
จีฮุนในสายตาของเขาในตอนนี้ หมดคราบคุณหนูตระกูลพัคที่แสนเย่อหยิ่งและจองหอง
มีเพียงแค่ลูกแมวน้อยใต้ร่างตื่นกลัวราชสีห์ ยิ่งเห็นยิ่งต้านทานอารมณ์ไม่ไหว
อยากจะขย้ำเหยื่อตัวน้อยให้แหลกสลายคามือ
“ อยู่เฉยๆ ” สั่งเสียงเรียบเมื่อจีฮุนพยายามจะเขยิบตัวหนีตอนที่เขาถอดเสื้อของตัวเองออก
ทุกอย่างเป็นไปได้ง่ายเสมอสำหรับผู้มีอำนาจมากกว่า ทุกเรื่องไม่เว้นเรื่องบนเตียง
เสื้อของเจ้าตัวถูกถอดออก
พร้อมกับที่เสื้อของจีฮุนก็ถูกปลดออกไปอย่างง่ายดายเช่นกัน ผิวเนื้อใต้เสื้อฮู้ดสีดำยิ่งทำให้ทุกสิ่งภายในกายถูกกระตุ้น
ลูกแมวจีฮุนในเวลานี้ ดูยั่วยวนเสียจนควานลินไม่สามารถละสายตาออกไปได้
ดวงตากลมฉ่ำน้ำปรือปรอย ไหนจะผิวขาวนวลน่าสัมผัสทำรอยนั่นอีก
“ อ๊ะ ฮือ หยุดนะ เราบอกให้หยุด อ๊า อย่ากัด ! เราเจ็บ ” ถึงจะบอกให้หยุด จะร้องไห้อ้อนวอนสักแค่ไหนก็คงไม่มีผล
ลิ้นร้อนละเลงไปทั่วแผงอกก่อนจะมาหยุดที่ยอดอกสีชมพูน่าลิ้มลอง
ลิ้นเลียหมุนวนอยู่รอด จนอดรนทนไม่ไหวใช้ฟันคมขบกัดลงจนได้เลือดซิบ
ลากลิ้นลงมาต่ำเรื่อยๆจนถึงกางเกงยีนส์รัดรูปสีดำที่ดูถอดยาก
แต่หากไม่ยากเกินไปเพียงแค่กระชากมันออก
แคว่ก !
“ โอ๊ย ฮึก ฮืออ จะทำบ้าอะไรอีก ปล่อยนะ ! ” ปราการด้านนอกถูกปลดออกไป
ข้างในจึงไม่ใช่เรื่องที่ยากมากมายอะไร
ชั้นในสีขาวสะอาดถูกรูดลงล่นไปอยู่ที่ปลายข้อเท้า ควานลินยกยิ้มที่มุมปาก
เจ้าตัวน้อยนี่ดูตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด คิดไว้ว่าหากจะต้องตายจริงๆ
คงต้องให้ตายแบบสำลักความกระสันตาย
ฟึ่บ !
ร่างน้อยถูกจับให้นอนคว่ำหน้ากดลงไปกับหมอน
ก้นอวบอิ่มโก่งโค้งลอยอยู่ตรงหน้า
คิดว่าไม่ต้องเสียเวลาเบิกทางอะไรมากมาย ควานลินจัดการปลดเข็มขัดแล้วรูดกางเกงของตัวเองลงตาม
ร่างเล็กยังคงกดหน้าตัวเองลงกับหมอนกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นจนตัวสั่น
ยิ่งทำอย่างนั้นควานลินยิ่งอยากจะแกล้ง รังแกแรงๆให้ช้ำไปทั้งตัว ไม่คิดเปล่า
มือหนากระชากสายโซ่จนหน้าลอยขึ้นมาตามแรง
โน้มตัวไปขบเม้มใบหูนิ่มปล่อยให้แท่งเนื้อร้อนเสียดสีเฉียดไปเฉียดมากับช่องทางด้านหลัง
“ เป็นเด็กดี ” กระซิบข้างหูแผ่วเบาก่อนจะลากลิ้นมาที่แผ่นหลังขาวชื้นเหงื่อ
ขบกัดมันเช่นเดียวกับยอดอกแล้วดูดดึงจนขึ้นรอยสีช้ำไปทั่วทั้งแผ่นหลังขาว กายบางสั่นสะท้านไปทั้งร่างยามที่ลิ้นร้อนลากผ่าน
มันให้ความรู้สึกวาบหวามที่ท้องน้อยจนเกร็งไปหมดทั้งตัว
อีกทั้งความต้องการบางอย่างที่ไม่ต้องการให้เกิดยังปะทุขึ้นมาอีก อีกทั้งมือของควานลินยังลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างตนไล้เรื่อยมาทางข้างหน้า
ไปยังต้นขาอ่อน ปัดป่ายเฉียดไปมาใกล้สิ่งนั้นจนแทบทนไม่ไหว
“ อึก ” กัดปากกลั้นเสียงครางเมื่อแท่งเนื้อร้อนถูวนไปมาที่ช่องทางด้านหลัง
มันรู้สึกดี แต่มันก็น่ากลัวมากเช่นกัน ควานลินมองช่องทางรักตรงหน้าด้วยความกระหายอยาก
ยากจะถอนสายตาออกไปได้
“ ไม่ต้องเกร็ง ”
“ อึก อ๊ะ โอ๊ย ! ฮือ เอามันออกไป อะ ” ร้องออกมาเสียงดังลั่นเมือไม่บอกกล่าว
แท่งเนื้อร้อนไสเข้าช่องทางรักทีเดียวสุดลำแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ช่องทางสีหวานฉีกขาดจากการทำรักที่รุนแรง
เลือดไหลออกมาย้อยไปตามต้นขาขาว ร่างเล็กพยายามกระเถิบคลานตัวหนีให้ช่องทางของตนหลุดออกจากแท่งเนื้อร้อนยาวนั่น
แต่เป็นไปได้ยาก สายโซ่กระชากจนร่างเล็กไถลตัวกลับมาจนช่องทางชิดติดกันมากยิ่งขึ้นจนรู้สึกได้ถึงความลึกมายิ่งขึ้นไปอีก
“ อ่า แน่นชะมัด ” ผู้ทรงอำนาจร้องครางเสียงต่ำออกมาด้วยความพอใจ
ความอุ่นร้อนทำให้ควานลินรู้สึกดีจนอยากจะกระแทกเข้าไปแรงๆ แต่ตอนนี้ช่องทางนี้มันบีบรัดเขาแน่นเสียจนอยากจะแตกออกมาให้ได้
ขยับก็ยากลำบาก ต้องคอยพูดปลอบประโลมให้ใจเย็นเพื่อจะได้ขยับให้ง่ายเข้าไปอีก
“ อ๊า อ๊ะๆๆ ยะ..อย่าทำ เจ็บแล้ว ฮึก ฮือ อ๊าๆๆ ” ร่างน้อยหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทกที่หนักหน่วง
เข่าของจีฮุนช้ำหนักเมื่อสีไปมากับที่นอน
ถึงแม้ด้านล่างจะนุ่มแค่ไหนแต่เพราะแรงกระแทกทำให้มันเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย
“ อึก อ่า สุดอดจริงๆจีฮุน ” เอ่ยชมออกมาจากใจจริงด้วยความพอใจ
ร่างกายของจีฮุนมันทั้งหอมหวานไปหมด ทั้งช่องทางนี้ที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำมา
ตอดรัดเสียจนควานลินรู้สึกดีจนแทบบ้า
เมื่อความต้องการสุดท้ายจะถูกปลดปล่อยคนที่ช้อนตัวอยู่ด้านหลังโหมแรงกระแทกหนักหน่วงพลิกร่างที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั้งตัวด้วยความต้องการให้นอนหงาย
ก่อนจะโหมตัวลงไปบดจูบขยี้ ด้านบนที่เลอะเทอะไปด้วยน้ำลาย
ไปต่างจากข้างล่างที่กำลังจะเลอะเทอะไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นแห่งความต้องการ ลมหายใจของทั้งคู่อุ่นร้อนถูกส่งให้กันและกัน
เสียงครางหวานสลับกับเสียงครางต่ำก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องนอน
“ อ๊า อ๊ะๆๆๆ มะ..ไม่ไหว อ๊า ” ทุกหยาดหยดแห่งความต้องการของคนใต้ร่างถูกปลดปล่อยออกมาเต็มลอนหน้าท้องของควานลิน
หอบหายใจไม่ทันจนเหมือนจะขาดใจ เมื่อความสุขสมผ่านไปแต่คนกระทำก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ความเจ็บปวดจากการสอดใส่เข้ามาเล่นงานแทน
เมื่อเห็นว่าจีฮุนเสร็จสมไปแล้ว
ควานลินจึงรัวสะโพกเพื่อไปให้ถึงฝั่งฝันอีกคน แรงครั้งนี้มันมากโขจนเสียงหวานครางลั่นห้องด้วยความเจ็บปวด
เลือดที่ซึมไหลออกมายังซึมไหลออกมาเรื่อยๆ
รูรักสีหวานเปลี่ยนเป็นสีช้ำเพราะโดนกระแทกเป็นเวลานาน
“ อืม อ่า ” เมือถึงจุดสูงสุดกระแทกเข้าไปอีกสองสามทีก็ปลดปล่อยความต้องการที่มากล้นเข้าไปในช่องทางมากมายจนไหลย้อนเปรอะเปื้อนไปทั้งต้นขาขาวผสมสีเลือดแดงเยอะไปหมด
“ ฮึก ฮืออ ” ร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้น
บทรักที่หนักหน่วงทำเอารวดร้าวไปทั้งร่างเหมือนกายจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อสุขสมในร่างกายของเขาแล้ว สิ่งที่ควานลินจะทำต่อไปคงจะฆ่าเขา
ฆ่าครอบครัวของเขา ยิ่งคิดอย่างนั้นทำนบน้ำตายิ่งไหลออกมาราวกับสายน้ำ
“ ร้องไห้ทำไม เจ็บมากหรือเปล่า ? ” น้ำเสียงปลอบประโลมทำเอาจีฮุนสงสัย มือหนาส่งมาลูบกลุ่มผมนิ่มทั้งลูบรอยแดงจ้ำตามคอตามแขน
ท่าทางที่อ่อนโยนแบบนี้ยิ่งทำให้พัคจีฮุนกลัว
“ อย่าร้อง ” จูบซับน้ำตาตามพวงแก้มให้
พร้อมกับคำพูดที่ทำเอาคนฟังถึงกับใจสั่น จีฮุนสับสนไปหมด ไหนบอกจะฆ่าเขาให้ตาย
ทำไมตอนนี้มันถึงเป็นแบบนี้ หรือจะทรมานเขาให้สาแก่ใจก่อน
“ อยากได้มากใช่ไหม ของพวกนั้น ” ควานลินถามเสียงเรียบพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมสีน้ำตาล
เวลนี้คนบนร่างจีฮุนดูดีมากเหลือจนบรรยายออกมาไม่หมด
ผมสีดำสนิทที่เปียกลู่ชื้นเหงื่อ อีกทั้งดวงตาสีแดงมันไม่ได้ดูน่ากลัว
แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจอย่างน่าประหลาด
“ ถามก็ตอบ ” เมื่อเห็นว่าเอาแต่นิ่งเงียบจ้องหน้าตัวเองอยู่แบบนั้น
จึงถามซ้ำไปอีกครั้ง
“ เราแค่อยากจะช่วยครอบครัวของเรา
ฮึก ท่านอย่าฆ่าเราเลยนะได้โปรด ปล่อยเราไปเถอะ ” จีฮุนพยายามขอร้องอ้อนวอนเท่าที่ตัวเองจะทำได้
ขอแค่ตัวเองมีชีวิตรอดกลับไปของพวกนั้นเขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว
“ถ้าอยากจะช่วยครอบครัว
ลบล้างความผิดที่พยายามเข้ามาขโมยของล้ำค่าในที่ของฉัน ”
“ นายต้องทำตามฉันทุกอย่างว่ายังไงล่ะจีฮุน ? ” ข้อเสนอที่ไม่น่าตอบตกลงทำเอาจีฮุนคิดหนัก
เขาไม่รู้ว่าควานลินจะพูดจริงทำจริงตามอย่างที่บอกหรือเปล่า แค่คำว่าช่วยครอบครัว
จีฮุนก็แทบจะยอมตอบตกลงทำตามทุกอย่างแล้ว
“ ท..ท่านจะไม่ฆ่าเราจริงๆ ฮึก ใช่ไหม อ๊ะ ท่าน ท่านทำอะไร ? ” ดวงตาปรือปรอยเบิกตากว้างทันทีเมื่อผู้ทรงสวมสร้อยคอสามเหลี่ยมเงินไว้บนคอของเขาทับกับปลอกคอเหล็ก สร้อยคอนี้
มีแต่ผู้ที่อยู่ชนชั้นนักล่า ชนชั้นแวมไพรตระกูลสูงสุดเท่านั้นที่จะได้ครอบครองมัน
ทำไมควานลินถึงเอามาสวมให้เขาแบบนี้
“ อย่าถามมาก ไม่ยอมตอบก็จะถือว่าตกลง ”
“ หมายความว่ายังไง ” ถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจจริงๆ
เขายังไม่ทันตอบตกลงอะไรออกไป ถึงแม้ในใจจะตอบให้ไปแล้วก็เถอะ
“ อย่าโง่หน่อยเลยจีฮุน สวมสร้อยคอนี้แล้ว
เธอเป็นของฉัน แล้วเธอก็จะไม่มีวันได้กลับไป ”
“ ทำตัวดีแล้วครอบครัวจะปลอดภัย ”
“ ฐานะของนายตอนนี้มันก็แค่ สุนัขรับใช้ ของฉันก็เท่านั้น พัค จีฮุน ”
สาบานได้ว่าเขาไม่ได้คิดพิสวาสอะไรเด็กนี่ทั้งนั้น
เพียงแค่ลูกหมาตัวกระจ้อยที่จนตรอกยอมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว
ก็อย่างที่บอกแวมไพรชนชั้นต่ำสุดก็ต้องยอมทำทุกอย่างที่ผู้มีอำนาจมากกว่าอยากให้ทำ
โดยไม่มีสิทธิต่อรองอะไรทั้งสิ้น
มันก็ไม่ต่างจาก สุนัขรับใช้ ดีๆนี่เอง : )
.......
ฝาก os กากๆไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
( กราบ
) ลงบล็อกละกันเนาะ อิอิ
ไปสกรีมกันได้ที่แท็ก #ficcandyfly เล่นแท็กเป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะคะ
รับรองว่าช็อตฟิคหน้าตามมาแน่ ตอนนี้ขอปั่นเรื่องหลักก่อน 555
ทำไมหาเรื่องไม่เจออะ
ตอบลบ